Het lijkt inmiddels een ander leven, maar in feite is het nog niet eens twee jaar geleden. Soms denk je dat iets tot je is doorgedrongen, tot het moment dat je opeens merkt dat dat maar deels waar is. Verwerking kent veel lagen en vormen. Er zijn vaak cruciale momenten, waar je leven van het één op het andere moment anders is. Voor ons en vele anderen was 27 december 2019 zo’n dag. De dag voordat Finn twaalf werd overleed zijn moeder. De laatste tijd denk ik veel aan haar. Bijvoorbeeld Finn’s eerste schooldag op de middelbare school of als hij zoiets moois heeft getekend dat ik het niet kan geloven. Of het moment dat ik Tijs bezig zie op zijn werk in de keuken, hij precies slaagt voor zijn eindexamen en hij last minute alsnog een opleiding vindt die bij hem past . Het leven van hun moeder in combinatie met ons leven was ongeveer dagelijks een struggle. Dat was in essentie niemands schuld, maar het ging niet. Maar echt niet. Verdriet, ongeloof, onmacht, ontreddering, we waren vaak ten einde raad. We trainden ons zo goed en kwaad als het ging om te blijven verbinden met ons midden, zelfs als we omver werden geblazen in één van de eindeloze stormen.
Ik heb altijd gevoeld dat het klopt dat ik in het leven van de jongens kwam en zij in die van mij. Ik weet altijd op een bepaald soort niveau dat het leven klopt zoals het gaat en gaat zoals het klopt, ook als we het werkelijk niet meer begrijpen.
Ik hoop dat ze ziet / weet hoe het met haar jongens gaat en dat ze trots op ze is. Want hemel, wat een gasten !
