De afgelopen periode is voor mij een tijd van zowel ondersteboven als alles op z’n kop. Ondersteboven van zoveel schoonheid, mooi inzichten, fijne projecten en dankbaarheid voor ontelbaar dingen. Alles op z’n kop met een combinatie van verdriet, zorgen, zwaarte en gemis. Verdriet om mijn vader die opnieuw zo ziek werd, dat het er op leek dat hij het aardse bestaan zou verlaten. Ik ben zo blij dat hij er nog is en ik wil de dagen vieren die we samen nog mogen doorbrengen. Verdriet om een langgekoesterde en onvervulde kinderwens, hoezeer ik ook vertrouw op mijn rol als moeder van velen deze ronde. Verdwaald in een doolhof op weg naar mijn thuis, terwijl die thuisplek in mij in essentie natuurlijk nooit weg of kwijt kan zijn. En dan zo nu en dan geen idee hebben hoe je je eigen ruimte kunt eren te midden van een mannenhuishouden met inmiddels twee pubers. Zwaarte op m’n schouders, waarin de songtekst van ‘you’re crying everyone tears’ van Sadé door me heen beweegt. Na ja, zo nog zoveel meer donker. En zoveel meer licht. Op de meeste momenten ervaar ik overgave en een diep vertrouwen, ervaar ik een dans tussen de veelzijdigheid van ervaringen. Ik ben er, net als jij en dat kan niet anders dan kloppen.
