Als jong kind kreeg ik te maken met een dwangneurose. Ik voelde me o.a. enorm verantwoordelijk voor m’n familie en dacht dat het daadwerkelijk hielp om iets op een bepaalde manier recht neer te leggen of bijvoorbeeld te tellen hoe vaak ik het licht aan en uit deed. Het was er eentje in de categorie die velen zullen (her)kennen en op dat moment vrij onschuldig. Rondom mijn 20ste jaar nam het echter steeds meer toe en nam het vaak de overhand. Ellenlange rituelen voordat ik in bed mocht gaan, zo’n beetje alles moest ik tellen en alle getallen moest ik onthouden en aan elkaar koppelen gedurende de hele dag. Van de buitenkant zag je dit alles natuurlijk niet en ik hield het dan ook lang voor mezelf. Ik schaamde me en begreep niet wat er ‘mis’ was met me. Tot het op een dag echt niet meer ging en ik het deelde met mijn oudste zus.
Het was het startpunt van therapieën om de mix van dwangneurose, angststoornissen en automutilatie aan te gaan. Ik deed mee aan verschillende onderzoeken. Er was een onderzoek waar op een gegeven moment de therapie zou worden vervolgd mét medicatie of juist zonder. Ik werd ingedeeld bij ‘met medicatie’ groep. Het werd me ook sterk geadviseerd, gezien de mate van mijn klachten op dat moment. Ik gaf vervolgens aan dat ik wilde stoppen met deelname aan het onderzoek; alles in mij schreeuwde dat ik dit zonder medicatie wilde aangaan. Er was één behandelend arts die achter me stond. Na jarenlange therapie ging het steeds beter en werd ik ontslagen.
Ik werd enkele weken na het afronden van de therapie gebeld door een dame die ik verder niet kende. Ze vroeg hoe het met me ging. Toen ik vertelde dat het behoorlijk goed ging, wees ze me op het volgende. Van dit soort klachten kom je nooit helemaal af. Ik was even sprakeloos, maar misschien had ze gelijk en bleef het in meer of mindere mate onderdeel van m’n leven. In tijden dat ik het moeilijk had, kwamen de klachten inderdaad terug. Het voelde dan als een houvast en een manier om controle te houden. Het was een soort verslaving.
Jaren later volgde ik m’n eerste yoga opleiding en terwijl ik daar een maand intern was, realiseerde ik me op een gegeven moment dat ik al dagen niets had geteld, recht gelegd, etc. Ik wist niet wat me overkwam, het kón dus wel. Het voelde als magie. Ik leerde steeds meer om te herkennen wanneer er een irrationele angst op kwam. En in plaats van er tegen te vechten of er vanaf te willen, stond ik het toe. Ik voelde, ik ademde en ik realiseerde me hoe krachtig we zijn. En hoe moeilijk het soms ook was om echt naar binnen te keren en aandacht te geven aan dat wat gezien wil worden (wat het ook is), het was een inzicht die mijn leven veranderde.
En als je nu mijn sloddervos skills ziet, is het lastig voor te stellen dat ik ooit niet kon slapen als m’n sloffen niet recht stonden.