In een donkere periode van je leven of een moment van eenzaamheid, kan het zo voelen dat het niet zo uitmaakt of je er wel of niet bent. Alsof je makkelijk gemist kan worden. In het grote geheel lijkt de aanwezigheid van één mens immers behoorlijk klein. De impact die we hebben als mens is tegelijkertijd enorm groot. Ieder persoon heeft zijn eigen belangrijke, onmisbare functie in het grote geheel. Je aanwezigheid op aarde kan niet anders dan kloppen. Sterker nog, het klopt niet alleen dat je er bent, je bent nodig.
Op het moment dat iemand overlijdt, raakt alles in de war. Het voelt alsof er allerlei puzzel stukjes missen en het is rommelig en incompleet. Het overlijden van die ene persoon zet van alles in gang bij vele andere levens. Er volgt een periode van groots herstel en alles gaat aan de slag om naar een nieuwe vorm te bewegen.
Ook als er iemand overlijdt, kunnen we vertrouwen dat het leven vóór ons is. Al klinkt dat ergens gek. En hoe pijnlijk en lastig ook, ook mét die overleden persoon weet alles zich weer aan te passen. Het geheel draagt en verzorgt, altijd. Dat is een geruststelling, evenals het gegeven dat iemand nooit écht helemaal weg is en onderdeel blijft van het geheel.