Acht jaar geleden vertrok ik op deze dag naar Portugal om daar een poosje te wonen. Samen met Sam ging ik die kant op. Ik weet eigenlijk niet eens meer of de keuze zo bewust was, maar de tijd die ik daar doorbracht met mezelf, de ruimte die ontstond om te reflecteren bracht nogal wat teweeg.
Op een vroege ochtend met Sam op het strand voelde ik sterker dan ooit wat me te doen stond. Niet lang na mijn terugkomst ging ik uit elkaar met mijn liefste inmiddels ex-man, onze scheiding volgden. Sommige mensen waren bijna opgelucht, een open relatie werkten schijnbaar toch niet zo goed. Voor mij voelt het alsof onze open relatie die door de jaren heen was ontstaan juist wél werkte. Het bracht ons dichterbij liefde, liefde voor onszelf, liefde voor elkaar, liefde voor het leven en de liefde om te durven gaan voor een relatie die ons verder zou dragen. Vanuit een bepaald soort perpectief hadden we ook zeker kunnen besluiten samen te blijven. Maar dat deden we niet en voelt nog altijd als een dapper besluit, na 14 jaar samen. Onze relatie (in deze vorm) stopte en zo ook mijn werk in de theaterwereld. Ik verhuisde in 4,5 maand zes keer met twee tassen én Sam. Waar ik ook ga, zij volgt.
Ik had werkelijk op geen enkele manier kunnen voorspellen hoe ik nu, acht jaar later, in onze tuin in Zuiderwoude dit stukje zou schrijven. Getrouwd met de liefste Siem, twee (lief)kinderen, twee poezen én natuurlijk Sam. Gelukkig weet mijn hart de weg, altijd.
